Historia

Budynek Szkolnego Schroniska Młodzieżowego w Sidzinie wybudowali w latach 1941/42 Niemcy z przeznaczeniem na strażnicę graniczną. Obok budynku głównego znajdował się drugi mniejszy, w którym była stajnia, warsztat i ubikacje. Wszystko to otoczone było drewnianym płotem. Niemcy uciekając z Sidziny zlecili opiekę nad budynkiem Karolowi Chorążemu - mieszkańcowi Sidziny. Pilnował on budynków do czerwca 1946 roku, bez wynagrodzenia. Wtedy to zjawia się w Sidzinie  Bolesław Trypka i zajmuje go na Państwowy Dom Dziecka - Kolonię Wypoczynkową. Taka była pierwsza nazwa naszej placówki.

W lipcu 1946 roku przyjeżdżają pierwsze dzieci /120 osób/. Dziewczęta zamieszkują na miejscu, a chłopców umieszcza się w Szkole Podstawowej. Sypialnie mieszczą po 6 - 8 łóżek. Dziewczynki zajmują się zasypywaniem rowów strzeleckich, rozbieraniem bunkrów. W tym czasie nazwa domu ulega zmianie na Państwowy Dom Turnusowy.

W 1947 roku dom zostaje zelektryfikowany poprzez wybudowanie elektrowni na potoku Kamyckim. W latach 1948 - 1950 przebywają w ośrodku w Sidzinie dzieci Polonii z RFN, Belgii, Szwecji, Francji, dzieci powodzian z Rumunii oraz dzieci z Korei. W 1952 roku dom ulega likwidacji. Wznawia swą działalność 1 sierpnia 1954 roku. Posiada 65 miejsc dla dzieci, dwie sale lekcyjne, bibliotekę, powiększoną jadalnię, kuchnię.

W 1952 roku zmieniono nazwę na Państwowy Dom Wczasów Dziecięcych. Pierwszy samochód pojawia się w P.D.W.Dz. dopiero na początku lat 60-tych.  W latach 1954 - 1985 turnusy trwają 6 tygodni. Przebywają na nich dzieci z klas IV i V. Po 1985 roku turnusy są coraz krótsze, a wiek uczestników jest  bardziej zróżnicowany. W latach 90-tych rozpoczęto organizowanie turnusów specjalistycznych: obozy językowe, turnusy dla dzieci dyslektycznych, turnusy sportowe, itp. W 1995 roku zmieniono nazwę na Dom Wczasów Dziecięcych nr 2.

01.09.2022 r. Dom Wczasów Dziecięcych nr 2 w Sidzinie został przekształcony w Szkolne Schronisko Młodzieżowe.